Privé-vogelreis Oman, 14-24 november 2024
Bart-Jan Prak en ik kennen elkaar al flink wat jaren en zitten min of meer in dezelfde levensfase. Zowel hij als ik hebben inmiddels tienerkinderen en een druk werkzaam leven. Door de komst van kinderen en de daarmee samenhangende verlegde prioriteiten was het voor ons beiden inmiddels ruim 15 jaar geleden dat we voor het laatst zonder gezin of zonder gasten en puur voor de vogels op vakantie waren geweest. We waren daar beiden dan ook wel weer eens aan toe en zo ontstond het idee om een trip naar het inmiddels populaire en hoog gewaardeerde Oman te plannen.
Een lang verhaal kort: we hebben de daad bij het woord gevoegd. Vooral Bart-Jan had zich in de maanden voorafgaand aan het vertrek vastgebeten in het reisplan. Dat bepaalde dat we op donderdag 14 november aan het eind van de middag op Schiphol moesten zijn voor het eerste deel van de reis.
Ikzelf had nog een aantal zaken die ik voor vertrek van mijn to-do-lijstje af wilde strepen. Één daarvan was het bellen van mijn directe en enige redactiecollega bij het blad Vogelskijken magazine, waar ik inmiddels een jaar voor werk. Ik wilde even met hem afstemmen of er nog zaken waren die voor mijn vertrek geregeld moesten worden. Idde had me twee weken ervoor gebeld met de mededeling dat hij ziek was, maar zei daarbij dat hij verwachtte nog zeker een aantal nummers samen met mij te kunnen afronden. Dat bericht kwam al hard aan, maar hij verzekerde me dat ik me voorlopig nog geen zorgen moest maken. Hij zou het nog wel even volhouden.
Toen ik na mijn hardlooprondje thuis terugkeerde en mijn telefoon aanzette, bereikte me echter het schokkende en totaal onverwachte bericht dat Idde was overleden. Binnen enkele dagen was het steil bergafwaarts gegaan en veel eerder dan iedereen ook maar had kunnen bevroeden moest hij de strijd staken.
Op zo'n moment zie je wel even zwart voor ogen. Gelukkig kon ik met Daan, eigenaar van Pixfactory en uitgever van Vogelskijken magazine, bellen om het er even over te hebben, maar ik moest eigenlijk ook meteen weer door. Ik was er flink door van de kaart, maar wat een schok, wat een schrik en wat een leegte moet het zijn voor zijn gezin, familie en vrienden. Daan schreef een in memoriam, die hier te lezen is.
Dit is een bizarre manier om een reis te beginnen, maar de knop moest toch om. Enigszins beduusd zat ik donderdagmiddag naast Bart-Jan in de trein naar Schiphol en gingen we ervan uit dat de afleiding in de vorm van een prachtig land en mooie vogels in het verschiet lag. Maar ook daar kwam een flinke kink in de kabel, want hoewel het vliegtuig naar Istanboel al klaar stond en het bordje 'boarden' brandde, bleek dat we die avond niet zouden vertrekken. Door een technisch probleem werd de vlucht geannuleerd en zaten we die avond dus niet in de lucht, maar in het Van der Valk aan de A4...
Dit kostte ons uiteindelijk een volle dag vogeltijd in een route die toch al aardig efficiënt was. Heel jammer, maar natuurlijk relatief en volledig in de schaduw van de andere gebeurtenis.
Een dag later dan gepland kwamen we uiteindelijk aan in Muscat en nadat we de huurauto hadden opgehaald kon het avontuur dan eindelijk beginnen.
Ik ga geen dag tot dag verhaal schrijven. Daarvoor ontbreekt me simpel weg de tijd. Samenvattend: Oman is een heel fijn land om in te reizen. De mensen zijn ongekend vriendelijk, de infrastructuur is geweldig en je mag overal lopen, struinen en waden. Voor vogelaars als wij is dit een verademing en we hebben dan ook geweldige dagen gehad. Natuurlijk mis je her en der wat soorten die we 'op de planning' hadden staan, vooral omdat we de eerste dagen wat tijd moesten inlopen om weer op schema te komen, maar dat maakte ons niet gek veel uit. We hadden beiden een aantal soorten op het prioriteitenlijstje staan en voor de rest was het een kwestie van lekker vogels kijken en zien hoe het komt.
De prioriteiten hebben we bijna allemaal gevonden. Het enige jammere was dat de Reuzenzwartkopmeeuwen, waar ik me op verheugde, nog niet waren aangekomen. Daarvoor waren we net te vroeg, hoewel Bart-Jan er nog wel in een flits twee voorbij zag vliegen. Dat mag de pret natuurlijk niet drukken en dat deed het ook niet. We hebben geweldige soorten gezien (216 in totaal), hebben het land geheel doorkruist en hebben ons dagen lang volledig mogen richten op vogels kijken: wat een heerlijkheid, wat een luxe, wat een voorrecht!
Aan de hand van wat foto's hieronder zal ik min of meer chronologisch toch het vogelverhaal van de reis proberen uiteen te zetten.
Onze zoektocht naar de Zwarte arend moesten we snel staken. We bleken niet op de bergkam, maar op de rand van een kookpot te staan...
Natuurlijk is de lijst met foto's noch verhalen compleet, maar ik vond het toch leuk om zo een inkijkje te verschaffen in de reden van de radiostilte op dit blog en het gat in het excursieprogramma.
Vanaf morgen ga ik weer vrolijk in Nederland verder. Tot binnenkort, dus!
Weer eens wat anders dan Meyendel. Prachtige foto’s dito verslag!
Heerlijke trip zo te zien! Mooie foto's ook :) Groet, Eduard Sangster