We hebben het al vaker gezegd: Flexibiliteit zit in het DNA van onze excursies. Indelingen, routes, planningen: Niets is in beton gegoten en we kijken altijd op de dag zelf of we (vaak kleine, soms grotere) aanpassingen in het programma kunnen aanbrengen om u een zo compleet mogelijke beleving en vooral zo veel mogelijk mooie vogels te kunnen laten zien. Lees eens wat excursieverslagen terug en concludeer dat die aanpak over het algemeen heel goed werkt!
Gisteren stond de wandelexcursie op de Zuidpier van IJmuiden in combinatie met het Kennemermeer op het programma. De planning van de excursie was enigszins beroerd: Na de succesvolle excursie in november besloot ik in december twee extra data te prikken, maar niet lang daarna gingen we "op slot" en de datum van de eerste extra excursie lag vlak na de deadline van de zware lockdown. Het was derhalve begrijpelijk dat mensen terughoudend waren om te reserveren en dat resulteerde in de (gelukkig!) zeldzame omstandigheid dat de excursie verre van volgeboekt was. Maar ik ben de eerste om van die "nood" een deugd te maken en zodoende konden we de dag volledig indelen en plannen naar de wensen van de deelnemers (met wat sturing van mij, eerlijk is eerlijk ;-)). Dat pakte, op z'n zachtst gezegd, verrassend uit! Wees gerust: de mate van flexibiliteit die hier aan de dag werd gelegd is niet representatief voor hoe het normaal gaat. Een beetje aanpassen en bijsturen is ons USP (unique selling point), maar je kunt natuurlijk ook overdrijven ;-)!
We begonnen nog gewoon volgens het boekje en volgens de excursiebeschrijving met een wandeling over het strand richting de voet van de indrukwekkende en altijd spannende Zuidpier. Daar werden we opgewacht door een groep meeuwen, waarin zich, naast vele tientallen Drieteenstrandlopers, onder andere een tweedejaars Pontische meeuw bevond. Helaas lokte de stevige noordwester ook enkele strandsurfers (of hoe heet die sport?), die zo nu en dan dwars door de groep heen stoven. Voeg daar een Slechtvalk bij die overvloog en u zult begrijpen dat de groep behoorlijk rusteloos was en ook niet aangroeide tot proporties zoals je die wel eens ziet op deze plek.
Als je één soort moet noemen die emblematisch en karakteristiek is voor de Zuidpier in de winter is dat wel Kuifaalscholver. Nergens in Nederland is die zeldzame soort doorgaans zo makkelijk en vaak ook van zo dichtbij te zien als hier en dat bleek ook meteen. We waren de pier nog niet op of we zagen de eerste al zwemmen (en weer snel opvliegen, overigens) en in het vervolg zagen we er nog zeker twee a drie. Ze lieten zich stuk voor stuk echt geweldig zien, zwemmend, duikend, etend en vliegend. Geweldig! Twee vogels bleken overigens geringd, maar van beide was de code helaas niet te fotograferen/af te lezen.
Tijdens de wandeling naar de vuurtoren kwamen we o.a. de haast onvermijdelijke Paarse strandlopers tegen (foto's mislukten door een verdraaid knopje op mijn camera...), maar ook twee mannetjes Zwarte zee-eend. De leukste soort was echter Grote zee-eend; drie vogels vlogen langs de pier noordwaarts, overigens vlak over een groepje Bruinvissen!
Normaal gesproken spenderen we niet al te veel aan het eind van de pier, omdat er doorgaans veel mensen mee gaan zonder telescoop of met hoofdzakelijk fotografisch doel. Turen over zee is dan niet het allerleukste ter wereld. Nu was het anders en we konden derhalve en onder het genot van koffie en koek even flink wat tijd besteden aan de langsvliegende en ronddobberende zeesoorten. Het leverde niet gigantisch veel bijzonders op, maar erg leuk waren o.a. de dichtbij passerende Roodkeelduikers, enkele Drieteenmeeuwen, Eiders, enkele Alken en vele, vele Zeekoeten! Opvallend was dat er al heel veel in strak zomerkleed rondzwommen, dus met geheel zwarte kop. Dat kleed zie je toch een stuk minder vaak in Nederland. Omdat er best wat wind stond, was het lastig om de zoutspray weg te houden van de camera en de kijker; de foto's zijn dan ook niet allemaal even helder geworden ;-)
Flink na het middaguur liepen we rustig terug richting strand, waarbij we nog eens een Pontische meeuw alsmede een vlakbij de pier zwemmende Zeekoet tegenkwamen. En Kuifaalscholvers, natuurlijk ;-).
Toen we terug waren op het strand, was er planningstechnisch nog niets opzienbarends gebeurd. Echter, waar we normaal gesproken eerst aan de koffie met gebak gaan en vervolgens een wandeling inzetten om het Kennemermeer, waren de wensen en plannen nu enigszins anders. Bij Alblasserdam vertoeft namelijk al een tijdje de allereerste Purperkoet van Nederland. Deze dwaalgast uit Zuid-Europa werd al een tijdje verwacht, want de soort is z'n areaal flink noordwaarts aan het uitbreiden en recent hadden België en zelfs Groot-Brittannië al hun eerste mogen verwelkomen. Nu hebben wij er dus ook één (of twee, zelfs, want vlak na de ontdekking van dit exemplaar werd er ook een tweede gevonden, die inmiddels al weer spoorloos is) en er was wel animo om deze soort op te zoeken. Ik kom zelf nooit in dat deel van Nederland en nu ik toch al, voor mijn doen, "ver" was afgezakt leek het ook mij wel leuk om de Purperkoet met een bezoekje te vereren. En zo werd de cirkel rondom de Zuidpier wel heel erg opgerekt, maar stonden we tot ons aller tevredenheid en onder een blauwe hemel een uurtje later wel nabij het Unesco werelderfgoedmonument naar een stukje riet te staren.
Dankzij een behulpzame, zeer jonge lokale vogelaar werden we naar de juiste strookje riet geleid en zagen we kort daarna de vogel van zeer dichtbij door het dichte riet scharrelen. We hadden al snel door dat we lichttechnisch en riettechnisch aan de verkeerde kant van het water stonden, dus spoedden we ons naar de andere zijde van het water, alwaar we iets verder van de vogel af stonden, maar wat wel vrij zicht opleverde. Na enkele minuten zagen we de vogel langzaam naar de buitenkant van het riet scharrelen, waarna hij zich in als z'n majestueuze blauwheid aan ons openbaarde. Wat een vreemde, bizarre maar erg mooie vogels zijn het! Op één of andere manier past 'ie gevoelsmatig niet in ons sobere winterlandschap, maar hij zat er maar mooi en we hebben ons er een kwartiertje prima mee vermaakt. Het zal een soort zijn die we niet veel vaker zullen tegenkomen en al helemaal niet tijdens een excursie naar de Zuidpier ;-).
Het was inmiddels iets voor vier uur en aangezien mijn bijrijdster (die met me mee was gekomen uit Groningen) en ik sowieso via Utrecht huiswaarts moesten, besloten we nog een alles-of-niets poging te wagen om in het laatste licht de reeds lang doch onregelmatig aanwezige, zeer zeldzame Dwergaalscholver (een soort van Zuidoost-Europa) te zien. Aangekomen op de plek zag ik in de verte iemand fotograferen, dus er van uit gaande dat hij de vogel in beeld had, spoedde we ons in zijn richting. Ineens vloog er echter van enkele meters naast me een vogel van de kant weg de plas op. Ik zag en u raadt meteen waarmee we van doen hadden! Ik had blijkbaar in de focus op de locatie waar de vogel zich meestal ophoudt en de daar aanwezige op het oog fotograferende fotograaf straal over de Dwergaalscholver heen gekeken, die dus vlakbij moet hebben gezeten. Een beetje jammer, maar aan de andere kant: We hebben 'm gezien en daarmee hebben we vandaag, naast Aalscholver en Kuifaalscholver, drie soorten aalscholvers in Nederland gezien. Ik durf nu alvast te gokken dat dat nooit weer gaat gebeuren!
Het werd zo een dag die ik qua route niet zal herhalen maar ingegeven door de omstandigheden was het wel zeer de moeite waard!
Er is deze winter nog één datum voor de excursie op de Zuidpier. Mocht u alsnog mee willen, wees welkom! Dan hopelijk ook weer inclusief koffie en appelgebak in de lokale strandhoreca, maar zeer waarschijnlijk wel zonder Purperkoet ;-)!
Comments